Ang Alkansya ni Lola

(Hindi ito ang tunay na litrato) photo from taong-grasya.blogspot.com

Noon pa man ay mayroon na talaga akong soft spot pagdating sa mga matatanda. Kapag sinabi kong matatanda, sila iyong mayroon nang ID ng senior citizen, iyong hindi na maaaring tumakbo pa ng mabilis o kaya hindi na kayang magpush-ups.

Isang araw naka-encounter ko ang isang lola. Naglalakad ako sa pathway ng school namin at busy sa pag-iisip ng maaaring kainin para sa dalawang oras na bakante ko nang makasalubong ko si Lola. May buhat-buhat siyang tatlong pulang maliliit na vase na halos hindi na niya alam kung papaano ito dadalhin. Ang isa ay naka-ipit sa pagitan ng kaniyang katawan at kaliwang braso samantalang ang dalawa namang natitirang vase ay hawak-hawak naman ng kaniyang magkabilang kamay. Isa-isa niyang nilalapitan ang mga estudyante na palabas ng school upang bumili ng kaniyang paninda ngunit ni isa ay walang pumapansin sa kaniya.

Nasa kaagitnaan ako sa pag-iisip kung kakain na lang ba ako ng brunch o mag-tutubig at tinapay na lang nang bigla niya akong lapitan at aluking bumili ng tinda niyang alkansya pala (na inakala kong vase.) "Nakkong gumatang ka ti alkansya?" (Hijo, bibili ka ba ng alkansya?) Siyempre "Hindi po," ang magalang kong sagot. Saan ko naman gagamitin ang alkansya kung maski ako nga ay wala namang perang ilalagay doon?

Nang tanggihan ko si Lola ay agad siyang bumaling sa ibang estudyante at umaasang isa sa kanila ang bibili ng paninda niya ngunit kagaya ng ginawa ko ay tumanggi rin sila. Mabuti nga at yung iba’y sumasagot pa para tumanggi ngunit karamihan sa mga feeling sosyalera na wala naman sa hitsura ay halos hindi siya pansinin na para bang isang pulubi na naghihingi ng limos ang turing nila kay Lola.

Hindi niya pinalampas ang lahat ng makasalubong niya, inisa-isa niya ang bawat estudyanteng palabas at nagbabakasakali na may bumili ngunit wala parin. Napahinto ako sa paglalakad at nagmasid kay Lola, na-curious ako kung mayroon bang mabait na nilalang ang bibili sa paninda niya ngunit sa limang minuto kong pagmamasaid ay sa huli, si manong guard lang ang nakatapat niya.

Dahil sa pinapa-alis na si Lola sa harapan ng eskwela ay naisipan niyang magpunta na lang sa katapat nito na isang donut store. Saglit siyang nagtagal doon at dahil natagalan siya ay inakala kong marahil ay may bumili na kahit isa man lang sa tatlong bitbit niyang alkansya pero nalungkot ako nang makitang hindi man lang nito mabuksan ang pinto ng store dahil tatlo parin ang dala niyang paninda, walang labis at walang kulang.

Sumunod siyang nagpunta sa isang computer shop at hindi na ako nag-expect pa. Siyempre, computer shop iyon na punong-puno ng mga kalalakihang tambay at pawang naglalaro ng DOTA na sinamahan pa ng iba pang estudyanteng busy sa mga requirements nila. Siguradong walang papansin sa kaniya doon.

Kaya naman hindi ko na hinintay pa ang kahihinatnan ni Lola, nagtuloy ako sa pupuntahan ko. Tumambay ako sa store malapit sa aming boarding house at bumili ng isang tinapay at softdrinks. Tinignan ko ang laman ng aking wallet, 220 pesos. Kahit gaano ko pa kagustong bumili ng alkansya ni Lola para makatulong sana ay hindi ko magawa dahil kailangan ko ring maawa sa Mama ko na halos kumapit na sa patalim makahanap lang ng mababaon namin.

Matatapos na ako sa kinakain ko nang muli kong makita si Lola, as expected ay wala paring bumili ng paninda niya. Nang makita niya ako ay agad niya akong nilapitan at muling inalok sa akin ang kaniyang paninda. Masakit man sa kalooban ay muli ko siyang tinanggihan. Pumasok si Lola sa loob ng store at inalok din si Manang na nagtitinda. Akala ko ay tatanggi rin si Manang ngunit bigla niyang tinanong kung magkano ang alkansya ni Lola. Napangiti ako dahil sa wakas ay may tao na ring nagka-interes sa tinda ni Lola.

Sa una ay nakipag-tawaran pa si Manang dahil may kamahalan din ang alkansya pero sa huli, kung ano ang dating presyo ng alkansya ay iyon din ang ibinayad niya. At least I was relieved nang makitang dalawa na lang ang buhat-buhat ni Lola na alkansya. Hindi man ako nakatulong sa kaniya, at least natulungan ko ang taong bumili ng alkansya ni Lola sa pamamagitan ng pagbili ko ng paninda ni Manang. Medyo mababaw man pero may point naman diba? Kaya masaya ako na in a certain way ay may mga tao paring may magandang kalooban na siyang nakakatulong sa mga nangangailangan.

Sa edad ni Lola ay hindi na dapat siya nagtatrabaho, ang dapat sa kaniya ay magpahinga na at ine-enjoy ang natitirang buhay niya na bigay ng Diyos ngunit dahil sa kahirapan ay kinakailangan pa niyang magkayod-kalabaw upang may makain lang.

Madali lang magreklamo kung hindi mo gusto ang pagkain, madali lang ang magreklamo kung sawa ka na sa trabaho mo, madali lang ang magreklamo kapag kulang ang allowance mo, madali lang ang magreklamo kapag hindi ka pinayagang maglakwatsa pero dapat nating isipin na ang bawat reklamo nating ito, sa ibang tao ay ito na ang mga matagal na nilang hinahangad para sa kanilang buhay. Pagkain, maayos na trabaho, pera at ang oras para sa kanilang sarili ngunit dahil hirap silang makuha ang mga ito ay wala silang karapatang magreklamo.

Kaya naman sa mga biniyayaan ng kaunting karangyaan, imbis na magreklamo tayo dahil kulang ay dapat magpasalamat pa tayo dahil mayroon tayo nito dahil hindi lahat ng tao ay tinatamasa ang kung anong meron man tayo ngayon.