Movies With Same Poster Design: The Bourne Supremacy vs The Hunger Games

which poster is better?

The Bourne Supremacy (2004)
Starring: Matt Damon

VERSUS

The Hunger Games (2012)
Starring: Jennifer Lawrence


(photos from impawards.com)

Movies with Same Poster Design: Mean Girls vs So Undercover

which has the better poster?

Mean Girls (2004)
Starring: Lindsay Lohan

VERSUS

So Undercover (2012)
Starring: Miley Cyrus



(photos from impawards.com)

Candy Crush: Ang Kending Hindi Diabetic

Noon Farmville na sinundan ng Cityville, nagkaroon ng Plants Vs. Zombies, Angry Birds, Temple Run at ngayon naman… ang Candy Crush.

Ang Candy Crush na kinagigiliwan ng lahat.

Noong unang sumikat ang larong ito, wala akong paki-alam kasi parang wala naman itong pinagkaiba sa mga larong Bejeweled, Zuma at kung ano pang color-matching games.

Hindi naman ito tulad ng Farmville na kina-adikan ng lahat noon dati dahil mag-aalaga ka rito ng mga halaman at hayop, ganoon din sa Cityville kung saan sa laro’y nakakapagpatayo ka ng iba’t-ibang establishimento katulad ng building, hspial, bahay at ba pa.

Bago rin ang laro na hatid ng Plants Vs. Zombies dahil isa itong zombie-game na pwedeng pambata at pwede ring pang-matanda. Ang bida rito ay ang iba’t-ibang uri ng mga halaman na may kaniya-kaniyang abilidad na maaaring pumatay sa mga zombie. Sa Angry Birds naman, mga galit na ibon ang tutulungan mo upang makuha pabalik ang ninakaw ng mga baboy na itlog ng ibon ang kailangan mo lang gawin ay patumbahim ang mga bahay ng baboy gamit ang mga ibon mismo.

Taliwas sa mga larong nabanggit ko, hindi naman ako masyadong familiar sa larong Temple Run dahil hindi ko pa ito nasusubukan. Sa mga tablet at iPhones lang kasi ito pwedeng laruin at sa kasamaang palad ay wala pa ako ng mga gadget na tulad nito. Gayunpaman, masasabi kong kinagiliwan din ng napakaraming tao ang Temple Run.

NEW GAME. Sa paglipas ng panahon, natapos na tayo sa Farm, sa City, sa mga Zombies, Angry Birds at sa Templo ngayon naman, nakatutok ang lahat sa Candy… ang Candy Crush na kina-aadikan ngayon ng mga gadget users.

Sa pamilya namin, unang na-adik dito si Mama. Palagi siyang nakikipag-agawan sa paggamit ng laptop upang makapag-laro lang ng Candy Crush. Saka lamang siya tumitigil kapag wala na siyang life.

Isang laro na sa una'y akala mo madali, mahirap pala.

Hindi lang si Mama ang napansin kong nahuhumaling sa larong ito. Maging ang ilang Facebook friends ko ay sunod-sunod ang paghingi nila ng life sa notificatiosn ko. Hindi lang sa Facebook, maging sa Twitter ay usap-usapan rin ang larong ito.

Ano nga ba ang bago sa Candy Crush? Ang larong ito, katulad ng sinabi ko kanina ay wala ring ipinagbago sa mga larong Bejeweled at Zuma. Ang kailangan mo lang gawin ay pagtabihin ang mga magkaka-pares na kulay at uri ng candy. Siyempre every level ay pahirap ito ng pahirap.

Dahil sa curuiosity ay nilaro ko ito. Nung una ay itinuloy ko lang ang paglalaro bilang pampalipas oras lang hanggang sa nagtagal ay unti-unti na akong na-challege sa paglalaro. Hindi lang pala ang pagtatabi-tabi ng mga magkaka-pares na kendi ang kailangang gawin dahil bukod dito, limited rin ang moves na kailangan mong gawin at kapag naubusan ka na ng moves, malalagasan ang buhay mo. 

May limang buhay ang nakalaan sa bawat paglalaro at kapag naubos na ito, game over ka na. Kailangan mo ulit ang maghintay upang ma-recover mo ang life mo o hindi kaya’y humingi ng buhay sa mg kaibigan mo na naglalaro rin ng tulad nito. In short, hindi lang ang galing sa kulay ang kailangan mo kundi ang diskarte mo rin sa paggalaw ng mga kulay. Kailangan itong pag-isipan kundi, game over ang bagsak mo.

CELEBRITIES ADDICTED. Hindi lang pala mga ordinaryong tao ang nahihilig ng Candy Crush, marami ring sikat na personalidad ang nahuhumaling na rin dito katulad na lang ni Kris Aquino, ang basketbolistang si Mark Caguioa, ang komedyanteng si Vice Ganda, pati na rin sina John Lapus, Maja Salvador, Christian Bautista, Mikael Daez at marami pang iba.

Maja Salvaador, isa sa mga celebrities na addict ngayon sa Candy Crush.

Ang saya lang isipin na sa kabila ng problema natin ay may isang laro na maaaring pumawi sa mga kasalukuyang nararamdam natin. Kapag walang magawa, kapag hindi makatulog, kapag gustong kalimutan ang problema, kapag gustong makipag-kompitensya, kapag nalulungkot, kapag gustong sumunod sa uso… isa lang ang dapat laruin mo, ang natatanging Candy na hindi diabetic…Candy Crush ang tutulong sa’yo.

Katulad ng ibang laro na sumikat dati, mapagsasawaan din natin ang larong ito. Siyang patunay na wala ngang permanente sa mundo. Kaya hanggang uso pa, maki-uso ka, hanggang sikat, sumunod ka, dahil bukas makalawa isang laro na naman ang siguradong bubulaga sa ating harapan. Ano, magpapa-iwan ka pa ba?

(photos from: philstar.com, best-tablet-converter.com, overtheroll.wordpress.com)

Maynila: Ang Pinto ng Impyerno?

Si Dan Brown, ang sumulat ng Da Vinci Code at Angels & Demons.

Ilang ulit na ba nating inihalintulad ang Pilipinas sa “impyerno”? Tuwing mainit ang panahon, tuwing may dinaranas tayong problema at hirap tayong lutasin ito, tuwing hirap sa buhay at walang masandalan, tuwing inaakala mong ang lahat ng tao na nasa paligid mo’y masama ang trato sa iyo?

Palagi nating naririnig sa TV o nababasa sa mga libro ang mga katagang “Ayoko nang bumlik sa impyernong lugar na ’yon” “Gusto ko nang umalis sa impyerong bahay na ‘to” at ang palaging sinasabi ng ilan, “Ang init naman dito sa Pilipinas, daig pa ang impyerno!”

Pero ano nga ba ang ibig sabihin ng impyerno? Para sa akin, ang unang pumapaasok sa isip ko kapag binabanggit ang salitang impyerno ay: mainit, magulo, mahirap, lugar ng masasama, madilim… Ganito inilarawan ng sikat na manunulat na si Dan Brown ang Maynila sa pinaka-bago niyang nobela, ang Inferno. Issue ngayon para sa mga Pinoy ang librong ito, lalo na sa mga Manileno. Sabihan ba namang madumi, mabaho, puno ng prostitusyon at isa sa pinaka-mahirap na lugar ang Manila? Ayon kay Brown, "Manila is the gates of hell". Sa sobrang sensitive ng mga Pinoy, sigurado akong hinding-hindi nila ito palalampasin.

Ang ika-apat na Langdon book ni Dan Brown, ang Inferno.

Mahirap magsalita lalo na kapag hindi mo pa nababasa ang libro niya, katatapos ko lang kasing basahin ang The Lost Symbol ni Dan Brown kaya pahinga muna ako sa kaniya. Gayunpaman, nagbigay parin ng iba’t-ibang opinyon ang mga Pilipino ukol sa nasabing libro. Marami ang nagalit (of course), marami ang na-insulto at marami rin naman ang umunawa sa batikang manunulat.

 Kung iisipin natin, medyo tama naman si Dan Brown sa pagsasalarawan niya ng Maynila. Madumi, mabaho, mahirap, baha at magulo, oo’t nakaka-insulto pero totoo naman hindi ba? Kung napanood ninyo ang The Bourne Legacy kung saan dito sa Pilipinas kinunan ang ilang scenes sa movie, mapapa-iling ka na lang sa hitsura ng Manila sa pelikula. Traffic, nagkalat na basura sa daan, mga tambay, hindi ka maniniwalang ang 'dirty' side ng Manila na siyang kabisera ng ating bansa ay ipinakita worldwide.

Scene mula sa The Bourne Legacy movie.

Masasabi kong medyo tama si Dan Brown dahil totoo ang tinuran niya ngunit sa kabila no’n, kung may negatibo ay mayroon din namang side na positibo ang Manila. Marami ring maipagmamalaki ang Maynila, ang Intramuros, Binondo at iba't-ibang mga museum. Ilang beses pa lang akong naka-punta ng Maynila pero masasabing kong marami ring good side ang Manila ngunit sa kasamaang palad, hindi ito ang kailangan ni Dan Brown para sa fictional story niya kundi ang bad side ng Maynila upang umayon ito sa kwento ng libro niya.

Sa totoo lang hindi naman si Dan Brown ang pinaka-unang nagkomento ng masama hindi lang ukol Manila kundi pati na sa Pilipinas, marami na sila. Sinu-sino ba sila? Let’s take a recap:

• Hinding-hindi natin makakalimutan si Jimmy Sieczka at ang video nitong '20 Reasons Why I Dislike the Philippines'. 

• Si Alec Baldwin nang pabiro nitong sabihin na gusto pa niyang magkaroon ng mas maraming anak at balak niyang umorder ng Filipina mail-order bride.

• Si Howard Stern nang sinabi nitong sa Pilipinas, inilalako ng mga tatay ang anak nilang babae para sa sex. 

• Ang tumawag sa Manila bilang "weird city"  si Claire Danes. Ayon sa kaniya, smelly at maraming cockroaches at rats sa Manila.

• at marami pa sila.

Reality hurts ika nga nila, nagsasabi lang sila ng totoo pero sila pa ang masama. Oo, nakakahiya, nakaka-insulto, nakakababa ito para sa ating mga Pilipino pero kung tutuusin may basehan sila kung bakit nila ito nasabi. Masyado lang kasi tayong sensitibo pagdating sa ibang tao na pumapansin sa atin pero hindi naman tayo ganoong ka-sensitibo pagdating sa pangangalaga ng bansa natin. Basura dito, basura doon, paubos na mga puno, nakakalbong bundok, maduduming sulok-sulok. 

Tama naman sila, tama lang na ipangalandakan nila sa atin kung ano ang nakikita nila sa Pilipinas. Tayong mga Pinoy imbis na gumawa ng paraan para sa ikabubuti ng ating bansa, ginagawa natin itong big deal na para bang tayo ang na-agrabyado. Sa halip na ayusin natin ang mali, bakit mas inuuna pa natin ang pagti-tweet upang depensahan ang Pilipinas? Kahit naman awayin natin sila o mag-sorry pa sila, wala paring magbabago, iyon na ang naging impresyon nila sa atin. Saka lang nating mapapatunayan na mali sila kapag iniba na natin ang hitsura ng Pilipinas.

Kung Palawan lang sana ang nakita ni Dan Brown marahil pwede niya itong ihalintulad sa isang paraiso, kung sa Cebu, sa Vigan, sa Baguio edi sana mas maganda ang description niya ng Pilipinas kaso Manila ang nakita niya kaya wala tayong magagawa. Hindi ko namang sinasabi  na madumi, magulo, mabaho talaga ang Maynila, hindi ko naman nilalahat ngunit aminin natin, may parte talaga sa Manila ang mabaho, madumi, magulo.

Lagi nating isipin, hindi porket malinis na ang mukha mo ay pababayaan mo na lang ang ibang parte ng katawan mo. Parang Pilipinas din ‘yan, kung gaano sana kaganda ang ilang lugar ng ating bansa, sana’y ganoon din ang gawin nila sa pangkalahatan lalo na sa parte kung saan mas nakikita tayo ng ibang tao mula sa ibang bansa.

          Patunayan natin sa buong mundo na ang Pilipinas ay hindi pinto ng impyerno kundi ang lagusan papuntang langit.

(photos from: rodolfogrimaldi.com, missosology.info, amadeusphotography.com)

Tula Para Kay Ina

Facebook post ko para sa mg ina na naging parte ng buhay ko.

Bisperas noon ng Mother's Day nang sabihan ako ng Mama ko na gumawa ng greeting card na maaaring i-post sa Facebook upang mai-tag ko ang ilang sa mga kamag-anak naming isa nang ina. Um-oo na lang ako para may dahil ako na gumamit ng internet buong magdamag.

          Nang gabing iyon, isang oras bago ang May 12, isa-isa nang nagsulputan ang mga Mother's Day greetings ng mga kaibigan ko sa Facebook para sa kanilang ina. May ilan na naglalagay pa ng pictures ng Mama nila at nagsasabi ng I Love You at Thank You. 

          Ang sa akin naman, pinopost nila ito sa FB para saan pa kung hindi naman ito nababasa ng mismong nanay nila? Ang ilang post kasi na nabasa ko ay tila nakiki-sabay lang sa agos. Ni hindi man lang naka-tag ang pangalan ng nanay nila na para bang automatic na lang na mababasa iyon ng nanay nila kapag pinost nila sa FB. Para bang gusto lang nilang ipakita sa ibang tao na "Mahal ko ang nanay ko kaya igi-greet ko siya ngayong araw na 'to."

          Gayunpaman, doon ko napagtanto na oras na rin siguro para sa akin na magpasalamat sa kanila. Hindi ko ito araw-araw na nagagawa, ang magpasalamat sa aking ina. Bukod kasi sa nahihiya ako ay parang 'corny' tignan. Pero nang gabing iyon, ginawa ko ang request ng Mama ko hindi para ma-greet ang mga kamag-anak ko kundi upang ma-greet at mapasalamatan ang Mama ko pati na rin ang Lola ko na umagapay sa akin sa buong buhay ko.

          Kaya naman kahit hatinggabi na ay pilit kong pinagana ang pagiging manunulat ko (seasonal kasi ako kung magsulat) at gumawa ako ng isang tula para sa aking ina, sa aking lola, sa mga tita ko at sa ilan pang kakilala. Narito ang tula na ini-alay ko sa kanila sa mismong araw ng mga nanay:

Sila ang nag-alaga, nagpalaki at nagturo sa atin kung ano ang tama
Sila ang gumabay, sumama at sumakay sa agos ng ating pagtanda
Sila ang nagtiyaga at nagtama sa ating mga pagkakamali
Sila ang umintindi at umagapay sa mga problemang sa ati'y dumdagli

Sila, sa kabila na pagiging pasaway natin ay hindi nila tayo iniwan
Oo pinapagalitan ngunit para na rin sa ating kapakanan
Nandiyan sila palagi, beinte-kuwatro oras na nakahanda
Walang kinikilingan, ikaw ay ma-protektahan lang
para sa serbisyo nilang ibibigay para sa atin lamang

Kaya naman sa araw na ito, sila'y ating bigyang pansin,
Ang mga BAYANI na siyang tunay na tagapagligtas natin
Hindi siya si Wonder Woman, hindi rin si Darna
Hindi si Catwoman, lalong hindi si Krystala
Sino sila? Sila ang ating INA,
ang ilaw na hindi napupundi at never na mapapalitan

Kaya Mommy, Mamang, Apong, Titas ken Aunties
AGYAMAN KAMI KANYAYO!

          Ngayon ko lang naalalang ibahagi ito sa inyo, kaya naman kung pwede pang humabol ay babati pa  ako sa inyo since Mother's Month pa naman. Isang huling pagbati sa inyong lahat, "Maligayang araw ng mga Ina!"